Örgüt: Belirli bir amacı gerçekleştirmek üzere kurulan, belirli bir yapıya ve devamlılığa sahip sosyal ilişki birimi.

Kuram(varsayım): Belli bir olguyu, olgu kümesini ya da durumu, bağlantı ve ilişkileriyle açıklamaya çalışan kavramsal sistem.

Örgüt Kuramı: Örgütlerin faaliyetlerini sürdürürken çeşitli çevresel faktörlerle olan ilişkilerini nasıl kurduklarını ve yönettiklerini açıklamak üzere geliştrilmiş önermeler bütününden oluşan çalışma alanı.

Analitik Düzeyi: Bir araştırmanın bağımlı değişkeninin örgüt içi, örgütler üstü veya örgütler arası hangi bağlamda ele alındığıdır.

Analitik Birim: Bir araştırmanın bulgularına ulaşmak için üzerinde çalıştığı insan, grup, olay, kurum vb. en temel birimidir.

Örgütsel Davranış: Örgüt araştırmalarında analiz birimi olarak çalışanların örgütler içerisindeki davranışlarını inceleme konusu yapan sosyal bilim dalı.
 

1. Evre: Farklı disiplinlerde ve uygulamada örgütler ve yönetim üzerine yapılan çeşitli çalışmalar.

2. Evre: Örgüt kuramının bir çalışma alanı olarak belirginleşmesi ve Koşul Bağımlılık Kuramı etrafındaki geçici uzlaşma.

3. Evre: Örgüt kuramında çeşitlenme.

4. Evre: Çeşitlenmeyle birlikte bütünleştirme çabalarının artması.

Aktör: Belli amaçlarla eylemde bulunan kişi veya kurumlardır.

Yapı: Belli bir biçime veya düzene sahip toplumsal davranış örüntüleridir.

Yorumsalcılık: Nesnelerin veya olayların anlamlarının kendi özlerinde var olan bir özellik olmayıp onu yorumlayarak ortaya çıkarılacağını kabul eden yaklaşım.

Yapısalcılık: Birbiriyle etkileşim içerisinde bulunan parçalardan oluşan sistemin, kendisini oluşturan öğelerden üstün ve onlara egemen olduğunu, sistemin yapısının bu öğeler arasından çıkarılabileceğini kabul eden yaklaşım.

İşlevselcilik: Sistemi oluşturan unsurların her birinin değerinin sisteme katkıları oranıda olduğunu kabul eden anlayış.

Belirlenimcilik: Evrendeki her olay ve her olgunun nedensellik zinciri çevresinde belirli kanunlar ya da kurallara bağlı olarak meydana geldiğini, doğada bulunan her şeyin kırılmaz bir neden-sonuç zincirine bağlı olduğunu kabul eden anlayış.

İradecilik: İnsan iradesinin karar almada akıldan daha üstün olduğunu, her türlü toplumsal ve psikolojik sınırlandırma ve koşullamaları aşabileceğini kabul eden anlayış.

Yapılanma: Giddnes tarafından geliştirilen ve toplumsal hayatın içerisinde yapı ve eylemin ardışık-eş zamanlı veya statik-dinamik gibi ayrımlara tabi olmadan birbirine bağımlı, bir diğerini engellemekten ziyade birbirine besleyen unsurlar olduğunu kabul eden anlayış.
 

Paradigma: Bir bilimsel veya meta fiziksel inançlar kümesinin oluşturduğu, içinde bilimsel kuramların test edildiği, değerlendirilebildiği, ve eğer gerekse yenilenebilir bir kurumsal çerçeve.

Ontoloji: Varlık ya da varoluş ile bunların temel kategorilerini araştıran, gerçekliğin yapısını ve doğasını açıklamaya çalışan felsefi disiplin.

Gerçeklik: İnsandan bağımsız, keşfedilebilecek ama değiştirilemeyecek bir gerçeklik olduğunu varsayan yaklaşım.

Nominalizm: İnsandan bağımsız bir gerçek olmadığını, insan neyi gerçek olarak kabul ederse onun gerçek olduğunu varsayan bir yaklaşım.

Etkileşimcilik: Gerçekliğin insanlar tarafından sosyal olarak inşa edildiğini, insandan insana değişebileceğini varsayan yaklaşım.

Epistemoloji: Bilimin doğası, kapsamı ve kaynağı ile ilgilenen felsefi bir disiplindir.

Pozitivizm: Doğa bilimleri yöntemlerinin sosyal bilimler için kullanılması; doğa bilimlerinin keşfettiği evrensel yasalarla paralellik gösteren toplumsal yasaları keşfetme yaklaşımı.

Anti-pozitivizm: Sosyal bilim araştırmalarında pozitivizmin doğa bilimi yöntemlerinin kullanılmasını reddeden, doğru bilginin ancak eylemin içindeki aktörler tarafından ortaya konabileceğini ve araştırmacının bakış açısına göre farklılaşabileceğini varsayan yaklaşım.
 

Bilimcilik: Doğa bilimleri yöntemlerinin tek gerçek bilgi kaynağı olduğunu savunan ve bu yöntemleri toplum bilimleri içinde geçerli sayan görüş. Bu görüşe göre, sosyal bilimlerin "gerçek bilim" olmasının tek yolu doğa bilimlerinin yöntemlerini kullanmaktır.

Yönetimcilik: Yönetim ve örgüt araştırmaları alanında üretilen bilginin daha çok yöneticilerin ihtiyacına ve onlara sorunları çözeme amacına yönelik olması gerektiğini düşünen yaklaşım.